sierpień

Strażnik Kościoła to człowiek pobożny
Każdy chrześcijanin na mocy chrztu świętego swoje życie przeżywa we wspólnocie Kościoła. Ważne jest zatem, aby w posłuszeństwie wiary w Kościele dokonywać rozeznawania dróg życia, które wiąże się z jego głębią. Szczególnie dotyczy to – mniej bądź bardziej osobistych – doznań i przekonań które bywają następnie głoszone i rozpowszechniane jako formy pobożności.
W ostatnim czasie powstało w Kościele wiele wspólnot, które czerpiąc z różnych szkół duchowości, bądź z objawień prywatnych czy przekonań charyzmatycznych głosicieli – kierują życiem duchowym swoich członków. Wszystko co jest nowe budzi zainteresowanie.
Jako ci, którzy formację swoją opierają o życie i duchowość Męczenników podlaskich, którzy wyróżniali się w swym życiu pobożnością przypatrzmy się w dzisiejszej katechezie na postawę pobożności człowieka, by w ten sposób szukać właściwego obrazu tego co chce człowiek zachować i bronić jako umocnienie i świadectwo świętej wiary katolickiej.
Co to znaczy dla tych, którzy pragną budować swoją codzienność świadectwa wiary na ich wzór?
Pytanie o pobożność, która dziś jest wyśmiewana i niemodna – szczególnie w postawach mężczyzn jest po części kluczem do odkrycia prawdziwej postawy odważnego stawania po stronie tego co święte w nas, naszych bliskich i środowiskach których żyjemy.
Czym zatem jest pobożność?
W ujęciu ogólnym to postawa uzewnętrznienia czyjejś religijności. Może być odkrywana jako uczucie ku czemuś – np. ku rodzicom, dzieciom – bądź może być nabyta i udzielać się jako owoc przyjaźni.
W chrześcijańskiej postawie to akt zwrócenia się człowieka ku Bogu, który ma służyć doskonaleniu i upodobnieniu do Chrystusa – świadectwie o przynależności do Chrystusa i Jego Kościoła.
Jednak pewne zagrożenie pojawia się wówczas, gdy ćwiczenia pobożne w życiu człowieka traktowane są instrumentalnie – bo muszę, bo jestem do tego zobowiązanym – i zamiast stawać się środkiem do zjednoczenia z Bogiem i upodobnieniem swojego życia do życia na miarę „wielkości według pełni Chrystusa” stają się celem samym w sobie.
Strażnik Kościoła ma stać w świadectwie czystej i prawdziwej – zdrowej pobożności, a podejmując zadania chrześcijańskiego życia, których wpisane jest uczestnictwo w Eucharystii, systematyczna spowiedź, codzienna modlitwa osobista i wspólnotowa oraz systematyczne spotkania formacyjne musi zwrócić uwagę na pewne wypaczenia, które rodzą się z niewłaściwego podejścia i praktykowania drogi podjętej ku uświęceniu siebie, swojej rodziny i kościoła.
Spełnianie praktyk religijnych wyłącznie w zewnętrzny i powierzchowny sposób nazywane jest dewocją bądź bigoterią. Objawia się ona w tym, że zwykle człowiek nie spełnia swoich codziennych obowiązków i szwankuje u niej miłość bliźniego, a przy tym zewnętrznie jest postrzegany jako człowiek pobożny, rozmodlony, „święty”.
Prowadzenie życia duchowego tylko na poziomie czynności kultycznych, które wystarczają i dają spełnienie przez udział w aktach liturgicznych przynosząc satysfakcję religijną bez odniesienia ich do życia nazywane jest Sakralizmem. Widać to dobrze u ludzi, którzy jako chrześcijanie są w kościele, ale opuszczając mury świątyni prowadzą swoje życie – często pogańskie.
Koncentracja na doznaniach i przeżyciach religijnych prowadzi do pobożności zbytnio uczuciowej, w której osoby poszukują takich praktyk religijnych, które przynoszą człowiekowi przyjemności i to jest najważniejsze. Taką postawę nazywamy jako pobożność zbytnio uczuciową. – by było przyjemnie – pięknie itp.
Można takich sytuacji wymieniać więcej, jednak wszystko co budzi niepokój powinno być poddane w posłuszeństwie rozeznaniu Kościoła. I po to jest posługa duszpasterzy we wspólnocie. Rozmowa może ukształtować, albo chociaż nakreślić właściwy kierunek dążeń do właściwej postawy i pobożności, w której człowiek pragnie bronić czystości swojej wiary i swojej świętości.
Wspólnota Bractwa Strażników Kościoła podejmuje się konkretnych zadań i zobowiązań by one mogły dawać jasne świadectwo przynależności do Tego, który powołuje do świętości.
Obrona najwyższych i najcenniejszych wartości w życiu wspólnoty Bractwa polega na wypełnianiu zobowiązań i praktyk w zdrowym patrzeniu i kroczeniu ku Bogu i jego wspólnocie jaką jest Kościół.
Temu, który staje na straży osobistej świętości oraz obrony tego co święte w swojej rodzinie, parafii i wspólnocie Kościoła potrzeba nieustannego czuwania i rozeznawania swojego stanu ducha w praktykach i pobożności, która ukierunkowana na zdrową pobożność prowadzi człowieka do ostatecznego celu – spotkania się z Bogiem i jego drogą do naszego zbawienia.